Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές
μες στον ασβέστη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.
Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.

Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας
από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα
βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.


Μπορείτε να συμβουλευτείτε τις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου.
Ωστόσο δεν είναι ανάγκη να τις ακολουθήσετε. Μπορείτε να δώσετε τη δική σας οπτική που ίσως είναι και πιο ουσιώδης.

33 σχόλια:

ΝΑΝΣΥ είπε...

"Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους"

Οι αγωνιστές της Ελλάδας την περίοδο 1940-1950 με όπλο τον πόθο τους για ελευθερία και προέκταση του σώματός τους το τουφέκι, θυσιάζονται με όλη τους την ψυχή για την πατρίδα.

"όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε"

Χύθηκε αίμα προκειμένου να αποκτηθεί η ελευθερία και η ανεξαρτησία της χώρας μας. Ωστόσο ο θάνατος αυτών των ανθρώπων είναι μόνο σωματικός γιατί η προσφορά τους είναι αδύνατο να λησμονηθεί.

Ανώνυμος είπε...

Για να εκφράσει τις ιδέες του,ο ποιητής πλάθει μια σειρά από εικόνες και μεταφορικές εκφράσεις,χρησιμοποιώντας διάφορα σύμβολα:τα δέντρα,τις πέτρες,τα πρόσωπα,τις καρδιές,το τοπίο,τις ελιές,τα αμπέλια,το νερό,το φως κτλ..Με αυτά προβαίνει σε τολμηρές συνδέσεις λεξεων και συνθέτει εικόνες που αντιβαίνουν στην κοινή λογική του ανθρώπου και οι οποίες πολλες φορές αιφνιδιάζουν τον αναγνώστη με το παραλλογο και το απροσδόκητο που δημιουργούν και θέτουν σε κίνηση τη φαντασία του υποβάλλοντάς του τις συναισθηματικές καταστάσεις και τα νοήματα π υποδηλώνουν.Το ποίημα λοιπον αυτό, μας δίνει την δυνατότητα να φανταστούμε, να περιπλανηθούμε στον κόσμο του Ριτσου και να βιώσουμε τις δύσκολες στιγμές π πέρασε η Ελλαδα όταν αγωνιζόταν για την επιβίωση της από τους κατακτητές......

Ανώνυμος είπε...

χαρα ^^^^

Θερσίτης είπε...

Τι όμορφη γωνιά και τι ζεστή παρέα! Μπράβο σας! Θα σας επισκέπτομαι.

ΝΑΝΣΥ είπε...

"O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο"

Ο δρόμος συνήθως σχετίζεται με τον προορισμό, ο οποίος σε αυτή την περίπτωση είναι η ελευθερία. Εμπόδιο στην προσπάθεια των υπόδουλων υψώνεται η μάντρα, της οποίας ακόμη και η σκιά τους φράζει το δρόμο. Η μάντρα ίσως είναι η περίφραξη κάποιου χώρου εγκατάστασης των κατακτητών.

@ θερσίτη, καλώς όρισες στη διαδικτυακή μας αίθουσα.

Ανώνυμος είπε...

Στο ποίημα επαναλαμβάνεται ο στίχος:τόσα χρόνια όλοι πεινάνε όλοι διψάνε όλοι σκοτώνονται.Αυτό φανερώνει την αδιάκοπη ταλαιπωρία τους,είναι σκλαβωμένοι πολλά χρόνια και η κατάσταση επαναλαμβάνεται συνεχώς ώσπου να κερδίσουν οι αγωνιστές την ελευθερία που τόσο ποθούν..Αλλά δυστυχώς το ελληνικό έθνος έχει επιζημιωθεί..

Θερσίτης είπε...

Παιδιά, προσέξτε να μην ξεχάσετε πρωτίστως αυτό: Η λογοτεχνία είναι "ευλογία θεού", είναι τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, είναι απόλαυση και ταυτόχρονα παρηγοριά για όσα άσχημα ζούμε σήμερα. Είναι δηλαδή κάτι άλλο, πολύ ανώτερο από μάθημα.

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η λογοτεχνία είναι και τρόπος εκφρασης.

ΝΑΝΣΥ είπε...

@ θερσίτη, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζουμε τη λογοτεχνία με το μάθημα. Αν συνέβαινε αυτό δε θα συμμετείχαμε σε αυτό το blog. Θα περιοριζόμαστε στο σχολείο. Εγώ προσωπικά γνώρισα την πολυπλοκότητα και συνάμα την απλότητα της λογοτεχνίας φέτος. Κατάλαβα το μεγαλείο και τη δύναμη που κρύβει. Γιατί όμως κάνεις αυτή την επισήμανση;

Θερσίτης είπε...

Ασφαλώς και η λογοτεχνία είναι τρόπος έκφρασης για όσους έχουν την ανάγκη ή και το χάρισμα. Για τους υπόλοιπους, όλους, μπορεί να είναι απόλαυση, τρόπος θέασης της ζωής.
Επισημαίνω αυτό, γιατί πριν κάποιες μέρες πήρα ένα σμσ από περσινό μου μαθητή, τώρα στη γ΄ λυκείου, που μου έλεγε: Βρήκαμε στο κείμενο τάδε 20 ειρωνείες. Αν δηλαδή ο δάσκαλος θέλει, μπορεί να σε κάνει να μισήσεις την ευλογία που λέγεται λογοτεχνία, εν γένει τέχνη.

Β.Συμεωνιδης είπε...

Φίλε Θερσίτη είναι απίστευτες οι δημιουργικές δυνάμεις που απελευθερώνει αυτό το blog. Ξεκίνησε ως πείραμα, ήδη νομίζω ότι πέτυχε χάρη στα σχόλια των παιδιών.
despoinion: ήρθε ο η/υ;

Θερσίτης είπε...

Καλά το φαντάστηκα λοιπόν. Δεν το πίστευα αυτό που έχετε κάνει. Το θεωρούσα και το θεωρώ εξαιρετικά όμορφο. Και είναι πραγματικά. Το πιο σπουδαίο όμως είναι που έχετε πετύχει τα παιδιά να ασχολούνται με τη λογοτεχνία και έξω από την τάξη. Και έξω από το σχολείο. Και μάλιστα να συζητούν για την ποίηση και όχι για ...τον Κούγια -μετά συγχωρήσεως.
Αξιέπαινοι.

Β.Συμεωνιδης είπε...

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που αυτή η γωνιά του Διαδικτύου γίνεται για τα παιδιά ένας άλλος χώρος και "χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα

ΝΑΝΣΥ είπε...

Έχεις απόλυτο δίκαιο. Το έχω διαπιστώσει και η ίδια. Βέβαια ένας καθηγητής μπορεί να είναι και η αφετηρία για την περιήγηση του καθένα στη γνώση. Περισσότερη σημασία νομίζω έχει η δική μας κρίση και στάση απέναντι στη λογοτεχνία, η οποία δύσκολα αλλάζει αν δεν το θέλουμε οι ίδιοι.

ΝΑΝΣΥ είπε...

Η τελευταία ανάρτησή μου απευθυνόταν στο χρήστη θερσίτη.

Ανώνυμος είπε...

EΦόσον το αρχικό πείραμα πέτυχε γιατί να περιοριζόμαστε στην ύλη του βιβλίου;!

Θερσίτης είπε...

έχω κατά το παρελθόν διδάξει σε γ΄ γυμνασίου ποίημα μαθήτριάς μου και πήγε πολύ καλά. Η ίδια ήταν μέσα στην τάξη.
Ασφαλώς μέσω των παράλληλων κειμένων μπορούμε να πάμε το μάθημα σε όποιο κείμενο μάς αρέσει.

Β.Συμεωνιδης είπε...

"...απ' την αγρύπνια..."
@maria υπάρχει και η βιβλιοθήκη στο http://anagnosi.blogspot.com/
Πολύ καλή ιδέα σου Θερσίτη. Ας βρούμε λοιπόν τι θα ταίριαζε με τα απόσπασμα από τη Ρωμιοσύνη...

Ανώνυμος είπε...

Ε το άξιον εστί είναι ίδιου περιεχομένου, και είναι και τα δυο επηρρεασμένα από τον υπερρεαλισμό.

Αρκετά άσχετο βέβαια, αλλά εμένα μου ήρθε στο μυαλό και το ζητείται ελπίς του Σαμαράκη, επειδή και εκεί υπάρχει η ατμόσφαιρα της διάλυσης λόγω του πολέμου.

Ανώνυμος είπε...

Φανταστείτε πόσο μας αρέσει αυτό το blog για να κάθονται μερικοί(ποια άραγε?) ως τις 12:30 μμ!Κρίμα που δεν έχω την ευκαιρία να να μπαίνω όποτε επιθυμώ..O υπολογιστής πάλι φεύγει..:-( ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!Θα σας επισκέπτομαι οποτε μπορώ...

Ανώνυμος είπε...

Λάθος 12:30 πμ!!!

Ανώνυμος είπε...

τα ματια τους κοκκινα απ'την αγρυπνια:

ο αγωνας για ελευθερια αναγκαζει τους
αγωνιστες να μενουν συνεχεια ξυπνιοι για την δικια τους ασφαλεια,φανερωνοντας ετσι τον αδιακοπο αγωνα τους κατα των κατακτητων τους.

ΝΑΝΣΥ είπε...

"Ο δρόμος χάνεται στο φως"

Φανταστείτε πως βρίσκεστε σε μια σκοτεινή και αραχνιασμένη σπηλιά. Έχετε χαθεί και δε μπορείτε να ξεφύγετε από αυτήν και το σκοτάδι της. Η άσβεστη δίψα σας σας εξουθενώνει. Ξαφνικά όμως νιώθετε μία αχτίδα του ήλιου να χαϊδεύει το πρόσωπό σας. Τότε ένα μονοπάτι εμφανίζεται και σας οδηγεί στη ΖΩΗ, στο ΦΩΣ.

Οι Έλληνες έζησαν σε μία πολύ χειρότερη κατάσταση. Παρ' όλους τους περιορισμούς που τους επέβαλαν οι κατακτητές, κατόρθωσαν να ελπίζουν, να έχουν φιλοδοξίες. Υπερνίκησαν τις κακουχίες, στερήθηκαν ακόμη και βιολογικές τους δραστηριότητες. Αγωνίστηκαν και ανέτρεψαν μία κατάσταση που ήταν εις βάρος τους. Όνειρό τους η ελευθερία. Όλη η ζωή τους η απόκτησή της. ΚΑΝΕΙΣ δεν τους εμπόδισε να επιτύχουν το στόχο τους. Η πορεία τους προς τη δικαιοσύνη ήταν δύσκολη αλλά στα μάτια τους φάνταζε πολύ μικρή σε σύγκριση με την άπειρη επιθυμία τους για αυτήν. Γι' αυτό και ο δρόμος χάνεται στο φως.

ΝΑΝΣΥ είπε...

Εδώ
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/giannhs_ritsos/index.htm
μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να απολαύσει περισσότερο Γιάννη Ρίτσο.

Dimitris είπε...

Apopsi mou einai pws den prepei na genikologoume gia tin logotexnia legontas oti einai meso ekfrasis. Polloi sigrafeis exoun grapsei erga me apotero skopo aplos tin didaskalia gia paradigma (meso kapiou ithikou didagmatos p.x.). Opote tha einai lathos na poume oti i logotexnia einai meso ekfrasis. Isws na to exoume sindesei etsi epeidi ta omorfotera logotexnika keimena einai proionta ekfrasis sinaisthimatwn kai ta sinaisthimata prosdidoun kapio "xrwma" to opoio elkiei ton anagnosti.

Fobero blog kai se ligo kairo mporei na apeuthinetai kai se koino pera ap tin Drama

Ανώνυμος είπε...

Dimitri λοιπόν είναι σεβαστή η άποψή σου αλλά δεν είπαμε ότι είναι μόνο μέσο έκφρασης.Μπορεί να γράφτηκαν μερικά κείμενα για άλλο σκοπό αλλά χωρίς να είμαι σίγουρη πιστεύω πως κυρίως τα έγραφαν για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους ή και για να δώσουν κάποιο μήνυμα σε εμάς.

Θερσίτης είπε...

Δημήτρη, θέλω να σε διαβεβαιώσω πως τα κείμενα που γράφτηκαν, για να διδάξουν είτε δεν έχουν αξία είτε ο χρόνος τα σκέπασε με μπόλικη σκόνη. Το λογοτέχνημα πρέπει να βγαίνει από της ψυχής τις ουλές, για να έχει αξία για μας τους άλλους πλην του δημιουργού του. Ας αφήσουμε την εκκλησία και το κόμμα έξω από την τέχνη. Το ζήτημα της στρατευμένης τέχνης έχει λυθεί δεκαετίες τώρα. Καλησπέρα σε όλους.

Dimitris είπε...

Σεβαστή και πολύ σωστή η άποψη και των δυο σας Despoinoin και θερσίτη. Απ'οτι κατάλαβα λογοτεχνικό χαρακτηρίζεται το κείμενο που προβάλει τα συναισθήματα του συγγραφέα και έχει σκοπό να κεντρίσει την προσοχή υου αναγνώστη με αυτά. Διορθώστε παρακαλώ αν καταλαβα λάθος. Και συγνώμη και απόκλιση απ το βασικό θέμα

Δημήτρης είπε...

@ Θερσίτη . Με πολύ σεβασμό ,αλλά ο ρόλος του Δασκάλου όπως και του Ποιητή είναι Πολιτικός. Ξερώ πως όταν εγώ λέω Πολιτικός είναι διαφορετικό από αυτό που εννοείτε εσείς. Είναι "Ασύμμετρα", δηλαδή δεν μπορείτε να περιγράφεται από το δικός πλαίσιο την έννοια της κομματικότητας και της στρατευμένης τέχνης στο πλαίσιο του Στρατευμένου ποιητή .Το ζήτημα της στρατευμένης τέχνης δεν είναι προφανώς λυμένο, και πρέπει δυο φορές να σκεφτόμαστε πριν ισχυριστούμε κάποιο πρόβλημα ως λυμένο. Μερικές φορές δεν είμαι σίγουρος για τον αν υπάρχει ένα λυμένο πρόβλημα και αν έχετε βρει ένα θα ήθελα να μου το πείτε για να βρω και εγώ ένα σταθερό σημείο ( έστω και αν αυτό είναι πχ η ευεργετική επίδραση του πρωινού καφέ. θα εξηγούσα όλων τον κόσμο).Αυτό που λες είναι κοινολογία ,όλοι το ξέραμε θα μου εξηγήσεις . Λέω λοιπόν
Πολιτικό εγώ και ο Ρίτσος λέμε την δυνατότητα να αλλάξεις τον κόσμο και αυτό ορίζει την τέχνη σαν στρατευμένη (ο Ρίτσος θα μου το επέτρεπε αυτό γιατί η ποίηση του δεν είναι καν δική του είναι του κόμματος .αυτό θα μού έλεγε ο Ρίτσος .Εσείς θα μού λέγατε μην πιάνεις τον Ρίτσο στο στόμα σου).πολιτικό εσείς λέτε την σχέση κράτους – πολίτη
Κράτος λέτε την έκφραση της λαϊκής βούλησης , λαϊκή βούληση λέτε … και αυτό το άπειρο δένδρο διακλάδωσης των αλληλοσυμπληρουμένων εννοιών δεν επιτρέπει να πείτε ότι ο Ρίτσος είναι στρατευμένος και η Ποίηση είναι Πολιτική ,όχι η ποίηση αλλά η Ποίηση. Με αυτή την έννοια αστειευόμενος λέω : ελπίζω να έγινα ακατανόητος. Με πολύ σεβασμό.

Θερσίτης είπε...

@ Δημήτρη.
Μη μου δείχνεις πολύ σεβασμό, γιατί νιώθω επίσκοπος κι εγώ είμαι ένας απλός πόρνος, όπως έμαθα χτες, μια και έκανα πολιτικό γάμο.
α) Συμφωνώ πως ο ρόλος του Δασκάλου όπως και του Ποιητή είναι Πολιτικός.
β)Το ζήτημα της στρατευμένης τέχνης είναι λυμένο σε επίpeδο φιλολογικό.
Δεν εννοώ τίποτε άλλο παρά ότι ένα καλλιτέχνημα αξίζει ως τέτοιο, όταν έχει αισθητική αξία και αυθεντικότητα και όχι όταν ταιριάζει με τις δικές μου ή τις δικές μας πολιτικές επιλογές.
γ)Θα σου αναφέρω ένα λυμένο πρόβλημα: Ο Νομάρχης θεσσααλονίκης είναι η ντροπή της πόλης και ο περίγελως του πανελληνίου.
δ) Η φασιστική δηλαδή τέχνη με το αμιγώς προπαγανδιστικό περιεχόμενο δεν είναι στρατευμένη; Θέλει να αλλάξει τον κόσμο ή να τον εξαφανίσει μετατρέποντάς τον σε γουρουνόκοσμο;
ε) Δε θα σου πω ποτέ να μην πιάνεις το Ρίτσο στο στόμα σου. Αντίθετα, θα σου πω να τον πιάσεις και να τον ευχαριστηθείς, να τον ερμηνεύσεις, ακόμη και να τον διαστρεβλώσεις, αν το θέλεις.
στ) τα τελευταία λόγια σου δεν τα κατάλαβα, επειδή μάλλον δεν ήσουν σαφής. Όχι επειδή ήμουν απρόσεχτος.
χαίρε και υγίαινε, Δημήτρη.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που λέει ο Δημήτρης το έχω ξανακούσει, και μάλιστα και για τον Σαρτρ και τον Πικάσο.
Δημήτρη, λες πως η ποίηση δεν ήταν δική του, αλλά του κόμματος. Επιτρέψτε μου αφελείς απορίες. Όταν κάποιος εκφράζει τα πιστεύω του μέσω της τέχνης, σημαίνει πως εξυπηρετεί σκοπούς; Γιατί να τίθεται καν θέμα "στρατευμένης ποίησης"; To ότι μιλάει για ελευθερία, ειρήνη, συναδέλφωση ανάγεται σε κάτι κομματικό; συμφωνώ με αυτό: "Δεν εννοώ τίποτε άλλο παρά ότι ένα καλλιτέχνημα αξίζει ως τέτοιο, όταν έχει αισθητική αξία και αυθεντικότητα και όχι όταν ταιριάζει με τις δικές μου ή τις δικές μας πολιτικές επιλογές."

Δημήτρης είπε...

Θέλοντας να περιοριστώ στον χώρο αυτού του blog που μου αρέσει παρά πολύ και είναι της Β λυκείου και να μην ξεφύγω από τα πλαίσια της συζήτησης

@ θερσίτης. β)Το ζήτημα των επιστημών που θεωρούν τα προβλήματα τους λυμένα είναι λυμένο από την σύγχρονη θεωρία της επιστήμης που υποστηρίζει ότι αυτό που θεωρείτε απαράβατή αλήθεια ,σύντομα ανατρέπετε σε κάθε επιστημονική περιοχή (βλ Khun , feyerabend) το αν η φιλολογία θεωρεί το πρόβλημα λυμένο δεν έχει σχέση με το αν είναι .και εννοώ πως το καλλιτέχνημα δεν έχει αξία ως τέτοιο αλλά έχει αξία μέσα σε ένα σύνολο ερμηνείας ,όπως αυτό ορίζεται σε κάθε κοινωνία αφού ή αισθητική δεν είναι αμετάβλητη .Το ότι η αισθητική των reality και των εκπομπών life style , συνδέονται με συγκεκριμένη ιδεολογία και εξυπηρετούν συγκεκριμένο σκοπό το ξέρετε όλοι όπως είδα στην ανάρτηση Μέσα Μαζικής … , το ότι ένα σύστημα μπορεί να παράγει συγκεκριμένη αισθητική μπορεί επίσης να (ανά)παράγει ακόμα και θεατές που να αποζητούν το περιθωριακό ως δικαίωμα τους με επιχειρήματα «Θέλω να βλέπω ότι μου αρέσει» «Ε αφού η τηλεόραση το Βάζει » που συμπληρώνονται βέβαια από το «Ε αφού ο κόσμος το βλέπει »(του διευθυντή παραγωγής του star) ή Το «Αφού το σχολείο το διδάσκει » ή «Αφού έτσι γίνεται » ή ….Ωστόσο αυτή η γενναιότητα της ανέξοδής αντίδρασης είναι επικροτουμένη από το σύστημα καθόσον ανέξοδή. Όπως πχ η αποχή από την πολιτική είναι πολιτική πράξη αφού ,συμφέρει αυτούς που έχουν την πολιτική εξουσία .δεν είναι τυχαίο ότι Εμέσα το ίδιο το πολιτικό σύστημα ,προάγει την απαξίωση της πολιτικής .ενώ επιφανειακά ισχυρίζεται το αντίθετο , με σκοπό να την «Οικιοθελή» απομάκρυνση του ‘Πολίτη’. Αυτό γιατί το αναφέρω σαν απάντηση στην mairi (για να μην γραφώ ειδικά) η Στράτευση τίθεται εκ των πραγμάτων .καθόσον ο καθένας πρέπει να διαλέξει αν θα προσπαθήσει με τον ένα ή άλλο τρόπο να προάγει την κοινωνική αλλαγή ή να διατηρήσει την κατάσταση ή και να την πάει προς τα πίσω .(σε κάθε περίοδο υπάρχει πάντα μια προοδευτική κοινωνική ομάδα. Και όχι η Ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα) Η αποφυγή του ερωτήματός είναι σαφή τοποθέτηση ως προς το ερώτημα και σημαίνει τάσσομαι υπέρ της διατήρησης του κόσμου ως έχει .
γ) θα ήθελα να το λέτε αυτό μπροστά σε αυτούς που τον ψηφίσαν .δεν νομίζω πως αυτό είναι απόλυτη βεβαιότητα .
δ)η φασιστική τέχνη είναι στρατευμένη και θέλει να αλλάξει τον κόσμο σε γουρουνόκοσμό .Αυτό Ακριβώς λέω και εγώ .Εκτός από την προοδευτική στράτευση υπάρχει και ή αντιδραστική .
Μία από τις πιο σημαντικές σκέψεις που έχω βρει .μην Ξεχωρίζεται τον άνθρωπο από την Κοινωνία που τον διαμορφώνει και διαμορφώνεται από αυτόν . Η σήληψη του Καλλιτέχνη, του επιστήμονα, του Δασκάλου κτλ ως ανεξάρτητου από την κοινωνία και τους σκοπούς της κοινωνίας είναι μια αντιδραστική αντίληψη .Η τέχνη είναι όπως και η επιστήμη μια μορφή κοινωνικής συνείδησης και σχετίζονται με την κοινωνική πραγματικότητα . Η τοποθέτηση του Επιστήμονα ως προς την χρήση της επιστήμης του είναι ακριβώς η κομματικότητα . Η τοποθέτηση του Καλητέχνη ως προς την χρήση της τέχνης του είναι η κομματικότητα . πχ mairi όταν λες «Όταν κάποιος εκφράζει τα πιστεύω του μέσω της τέχνης» πρέπει να θυμάσαι την πρώτη μεριά της σχέσης κοινωνίας – ατόμου .ότι δηλαδή τα πιστεύω του είναι καθορισμένα από την κοινωνία σε μεγάλο βαθμό (πχ η ερμηνεία τον ποιημάτων στα σχόλια των παιδιών πχ στον Καββαδία είναι επηρεασμένη από την σχολική διδασκαλία για το ποίημα) .

Β.Συμεωνιδης είπε...

Διευκρίνηση: Τα ποιήματα του Καββαδία ΔΕ διδάχθηκαν. Απλώς τα διαβάσαμε και τα ακούσαμε ως τραγούδια. Ποιος θα μπορούσε να διδάξει τον Καββαδία; Είναι ένας ποιητής που μιλά στον καθένα ξεχωριστά και έτσι σε όλους. Έτσι καθένας ζωγράφισε στο μυαλό του τις εικόνες που γέννησαν οι στίχοι.